بعد از شکست تلخ بارسلونا در برابر تیم تدافعی و ترسوی اینتر میلان خواستم مطلبی درباره ضربه های که اینتر میلان و بیشتر مربیانی مانند مورینیو با تفکرات خود به فوتبال می زنند اما دیدم همکار روزنامه نگارم هیوا یوسفی مطلب بسیار خوب و زیبایی نوشته است برای همین توصیه می کنمی ان مطلب را در اینجا بخوانید هیوا یوسفی در بخشی از مطلب خود آورده است:
..."ضد فوتبال تنها ، خود را به زمين انداختن و وقت بازي را هدر دادن نيست –اگر چه با همين تعريف هم اينتر كه دروازه بانش در نيمه اول به خاطر وقت كشي كارت زرد گرفت به ضد فوتبال متهم خواهد شد - اگر فوتبال در تعريف ابتدايي اش تلاش يازده نفر براي زدن گل است ، هر تلاشي براي به هم زدن اين تعريف مي تواند ضد فوتبال باشد.
بازي اينتر كه بازيكنانش به نيمه زمين بارسلونا نمي رسيدند، ضد فوتبال بود. شايد مدافعان اين شيوه استدلال كنند كه گاهي چنين تاكتيكي لازم است به ويژه در مقابل تيمي چون بارسلونا كه هميشه حمله مي كند و كمتر تيمي مي تواند با گارد باز مقابلش بايستد.اين توجيه مي توانست قابل قبول باشد
اگر به جاي اينتر ميلان ، تيم "كيه وو" يا "انرگي كوتبوس" بود.اما چگونه مي توان پذيرفت كه اينتر ميلان با آن سابقه تاريخي ، آن همه ستاره نامدار و گرانترين مربي جهان ، در 90 دقيقه بازي تنها يك بار به دروازه حريف شوت بزند ؟
اينتر ميلان به فينال رسيد ، شايد هم قهرمان اروپا شود اما سالها بعد كسي لحظه اي از نمايش آنها در بازي برگشت نيمه نهايي را به ياد نخواهد آورد.آنها با اين بازي چيزي به فوتبال اضافه نكردند بلكه بخشي از زيبايي اين بازي را گرفتند.بخشي از همه لذت غير قابل انكاري كه جوزپه گوارديولا و شاگردانش در دو سال گذشته به فوتبال اضافه كرده بودند.
بگذاريد براي بارسلوناي گوارديولا كلاه از سر برداريم ، حتي اگر ديگر هيچ گاه به فينال هيچ جام ديگري هم نرسد."...
..."ضد فوتبال تنها ، خود را به زمين انداختن و وقت بازي را هدر دادن نيست –اگر چه با همين تعريف هم اينتر كه دروازه بانش در نيمه اول به خاطر وقت كشي كارت زرد گرفت به ضد فوتبال متهم خواهد شد - اگر فوتبال در تعريف ابتدايي اش تلاش يازده نفر براي زدن گل است ، هر تلاشي براي به هم زدن اين تعريف مي تواند ضد فوتبال باشد.
بازي اينتر كه بازيكنانش به نيمه زمين بارسلونا نمي رسيدند، ضد فوتبال بود. شايد مدافعان اين شيوه استدلال كنند كه گاهي چنين تاكتيكي لازم است به ويژه در مقابل تيمي چون بارسلونا كه هميشه حمله مي كند و كمتر تيمي مي تواند با گارد باز مقابلش بايستد.اين توجيه مي توانست قابل قبول باشد
اگر به جاي اينتر ميلان ، تيم "كيه وو" يا "انرگي كوتبوس" بود.اما چگونه مي توان پذيرفت كه اينتر ميلان با آن سابقه تاريخي ، آن همه ستاره نامدار و گرانترين مربي جهان ، در 90 دقيقه بازي تنها يك بار به دروازه حريف شوت بزند ؟
اينتر ميلان به فينال رسيد ، شايد هم قهرمان اروپا شود اما سالها بعد كسي لحظه اي از نمايش آنها در بازي برگشت نيمه نهايي را به ياد نخواهد آورد.آنها با اين بازي چيزي به فوتبال اضافه نكردند بلكه بخشي از زيبايي اين بازي را گرفتند.بخشي از همه لذت غير قابل انكاري كه جوزپه گوارديولا و شاگردانش در دو سال گذشته به فوتبال اضافه كرده بودند.
بگذاريد براي بارسلوناي گوارديولا كلاه از سر برداريم ، حتي اگر ديگر هيچ گاه به فينال هيچ جام ديگري هم نرسد."...
۱ نظر:
مرسی . خوب نوشتی .
ارسال یک نظر